Η αποστολή στο ψηλότερο βουνό της Τουρκίας ήταν πάντα στο μυαλό της ομάδας της HigherThanEverest (HTE) όμως η στιγμή για την πραγματοποίηση της έμελλε να έρθει τον Ιούλιο του 2022. Στις 14 Ιούλη με την πανσέληνο σε πλήρη ανάπτυξη η ομάδα της HTE βρέθηκε να πεζοπορεί προς την κορυφή του Αραράτ(5137μ). Με αρχηγό πάντα τον Satyabrata Dam η εξαμελής ομάδα μας ενώθηκε με τα άλλα 6 μέλη που θα ερχόταν από το εξωτερικό (2 από την Τσεχία και 4 από την Δανία).
Από τεχνικής πλευράς το βουνό δεν ενέχει καμία δυσκολία. Το μόνο που χρειάζεται είναι η καλή φυσική κατάσταση μιας και μιλάμε για ψηλό βουνό. Η έλλειψη οξυγόνου που γίνεται αντιληπτή έντονα μετά τα 4000μ. χρειάζεται σωστή διαχείριση, ειδικά για τους πρωτάρηδες πεζοπόρους που επιχειρούν σε τέτοια υψόμετρα.
Το μόνο που απομένει είναι να βρεις το κατάλληλο τοπικό εξουσιοδοτημένο γραφείο που θα συνδράμει στην υλοποίηση της αποστολής, καθώς η ανάβαση στο βουνό αυτόνομα απαγορεύεται, ανεξαρτήτου εμπειρίας. Αυτοί θα κανονίσουν όλα τα λογιστικά που απαιτούνται, όπως την μεταφορά των σκηνών και των έξτρα σακιδίων, το στήσιμο της τουαλέτας, το μαγείρεμα του φαγητού κτλ.
Γενικά η κατάσταση σχετικά με την αδειοδότηση των αναβάσεων στο Αραράτ είναι μια περίπλοκη. Οι πολιτικές διαμάχες και προστριβές με τις γειτονικές χώρες παρασύρουν στο σύστημα και τις δραστηριότητες στο βουνό. Η περιοχή άλλωστε είναι στρατοκρατούμενη και χρειάζεται κανείς συγκεκριμένη άδεια για εισέλθει. Τα τελευταία επτά χρόνια οι αναβάσεις στην κορυφή του Αραράτ είχαν απαγορευτεί. Μόλις φέτος δόθηκε από το κράτος ξανά η άδεια για τις υπαίθριες δραστηριότητες στο συγκεκριμένο βουνό. Αυτό έχει φυσικά επίπτωση και στην οικονομική κατάσταση των εξουσιοδοτημένων γραφείων που αναγκάζονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα να παύουν την δράση τους στο βουνό με κίνδυνο την οικονομική τους κατάρρευση.
Από τον μήνα Ιούνη ως και Οκτώβρη ο καιρός είναι ευνοϊκός για μια επιτυχημένη ανάβαση. Στην δική μας περίπτωση αν η ομάδα δεν ήταν τόσο δυνατή, ο καιρός δεν θα μας επέτρεπε να φτάσουμε ως το τέρμα και να σταθούμε στο ψηλότερο σημείο της χώρας. Οι αέριδες των τελευταίων ημερών δεν το επέτρεψαν σε πολλές ομάδες που επιχείρησαν αυτές τις μέρες για την κορυφή. Η ομάδα μας και άλλη μια από Αυστρία ήταν οι μόνες που καταφέραμε να ολοκληρώσουμε την αποστολή. Οι ριπές του ανέμου ξεπερνούσαν τα 120 χλμ./ ώρα που για μια στιγμή ένωσα σαν να βρίσκομαι στο Έβερεστ! Τα 58 κιλά μου, ήταν σχεδόν αδύνατον να με συγκρατήσουν στο έδαφος και σε πολλά σημεία έπρεπε απλά να πέσω κάτω στα γόνατα ώστε να χαμηλώσω το κέντρο βάρους μου. Ας πάρω όμως τα γεγονότα με τη σειρά για να γίνει κατανοητή η όλη διαδικασία.
Η αποστολή ξεκινά φτάνοντας στην πόλη Doğubayazıt. Από εκεί με μίνι λεωφορείο φτάνουμε στο πάρκινγκ από όπου και ξεκινάει η πεζοπορία από τα 2200μ.
Στόχος της 1η μέρας να φτάσουμε στην κατασκήνωση βάσης που βρίσκεται στα 3200μ. Το μονοπάτι είναι βατό και η διάρκεια πεζοπορίας περίπου τέσσερις ώρες με χαλαρό ρυθμό. Άλλωστε ο ενθουσιασμός της πρώτης μέρας είναι διάχυτος και οι στάσεις για φωτογραφίες με την κορυφή του Αραράτ να υψώνεται μπροστά μας είναι αναπόφευκτες. Στην κατασκήνωση βάσης υπάρχει τρεχούμενο νερό και τουαλέτες πρόχειρα στημένες, μέσα σε αντίσκηνο και αυτό από μόνο του είναι τεράστια πολυτέλεια. Η ατμόσφαιρα είναι ξηρή και η σκόνη έχει ήδη αρχίσει να γίνεται ενοχλητική στον λαιμό και τα μάτια μας. Όσο για την εισχώρηση της στα ρούχα και τους υπνόσακους μας, περιττό να αναφερθώ. Από εδώ και πέρα η παρουσία της θα είναι παντού, και όταν λέω παντού...κυριολεκτώ! Ο εξοπλισμός μας μεταφέρεται με μουλάρια μισθωμένα και αυτό προσδίδει άλλη μια πολυτέλεια στην όλη διαδικασία. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως πρόκειται για μια εμπορική αποστολή και όχι αλπινιστική, όπου ο ορειβάτης καλείται να φροντίσει αποκλειστικά ο ίδιος για όλα τα λειτουργικά θέματα. Εδώ είμαστε χαλαροί και το μόνο που μας απασχολεί είναι η ενυδάτωση, οι αναπνοές μας και φυσικά ο καιρός.
Η επόμενη μέρα θα μας βρει στην κατασκήνωση 1, στα 4100μ προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία του εγκλιματισμού. Θα πρέπει ο οργανισμός μας να αρχίσει να παράγει περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια προκειμένου να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις και συμπτώματα όπως πονοκεφάλους, στομαχικές διαταραχές και εξάντληση.
Θα επιστρέψουμε όμως μετά την πεντάωρη πεζοπορία, πίσω στην κατασκήνωση βάσης για διανυκτέρευση. Την τρίτη μέρα μαζεύουμε τα αντίσκηνα μας και μεταφέρουμε τη πραμάτεια μας στην κατασκήνωση 1 όπου αυτή την φορά θα κοιμηθούμε εκεί. Όχι για πολλές ώρες αφού στις δώδεκα τα μεσάνυχτα θα ξυπνήσουμε να ετοιμαστούμε για την τελική προσπάθεια προς την κορυφή. Μέχρι τώρα οι θερμοκρασίες είναι πολύ καλές και μας επιτρέπουν κατά την διάρκεια της μέρας να πεζοπορούμε ακόμη και με τα κοντομάνικα μπλουζάκια μας. Μόνο το βράδυ φοράμε τα μακρυμάνικα ισοθερμικά μας και ένα ελαφρύ τζάκετ. Απόψε όμως το βράδυ πηγαίνοντας για την κορυφή θα χρειαστούμε όλο τον βαρύ ρουχισμό μας, χοντρά γάντια και την πιο ζέστη μας κάλτσα*, αφού η θερμοκρασία το βράδυ στα 5000μ είναι πραγματικά χαμηλή και συνδυαστικά με τον ισχυρό άνεμο, πέφτει ακόμη περισσότερο.
Εδώ στην κατασκήνωση 1 οι ανέσεις έχουν μειωθεί δραματικά αφού δεν υπάρχει οργανωμένη τουαλέτα, τα αντίσκηνα είναι τοποθετημένα σε κακοτράχαλο και ολισθηρό τερέν που ανά πάσα στιγμή χάνει την αρχική του μορφή και βρίσκεσαι να κοιμάσαι είτε στο κενό είτε πάνω σε τεράστιες πέτρες. Όλες όμως αυτές οι προκλήσεις στο τέλος αφήνουν μια γλυκιά επίγευση που αναπολείς ακόμη και τις κακουχίες που πέρασες στο βουνό. Άλλωστε αν δεν υπήρχαν και αυτές, ίσως να μην είχε τη ίδια ένταση και σημασία η ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή της Τουρκίας. Μέσα από τις δυσκολίες ανακαλύπτει κανείς τα όρια και τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο ήλιος δύει και παραχωρεί την θέση του στο ολόγιομο φεγγάρι. Έχουμε προγραμματίσει την ανάβαση μας έτσι ώστε να φτάσουμε στην κορυφή έχοντας για φως μέσα στο βράδυ, όχι τους φακούς κεφαλής μας, μα το φως της πανσελήνου. Πράγματι, είναι 12:30 τα ξημερώματα, η ομάδα έχει ήδη ξυπνήσει, έχει φορέσει τα ζεστά της ρούχα και απολαμβάνει ένα ποτήρι ζεστό τσάι. Έχουμε πει πως στα μεγάλα υψόμετρα η ενυδάτωση είναι το Α και το Ω για καλό εγκλιματισμό. Σύντομα ο Σάτυα δίνει το σύνθημα και βρισκόμαστε όλοι στο πόδι με τα σακίδια στην πλάτη και τα πεζοπορικά μπαστούνια στα χέρια. Η ανάβαση μέσα στη νύχτα με δύσκολες καιρικές συνθήκες όπως οι αποψινές, επηρεάζουν αρνητικά την ψυχολογία του πεζοπόρου ειδικά αν είναι άπειρος. Αυτό είναι και το κομμάτι που απαιτεί καλή διαχείριση.
Η σκέψη και μόνο ότι η ανάβαση θα κρατήσει τουλάχιστον πέντε ώρες και άλλες τέσσερις η καταβαση αγχώνει τους πεζοπόρους, συνδυαστικά με την μη καλή διαχείριση του ελλειπούς οξυγόνου. Αυτή είναι όμως και η μαγεία των ψηλών βουνών. Να καταφέρεις να δαμάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, τους φόβους και τις αδυναμίες σου που ξυπνάνε μια-μια, όσο ψηλότερα ανεβαίνεις. Κι αν καταφέρεις να σταθείς στην κορυφή, νιώθεις ο δυνατότερος άνθρωπος του κόσμου. Ίσως μονάχα για λίγα λεπτά αφού άμεσα πρέπει να ξεκινήσεις για κάτω. Όμως το συναίσθημα της παντοδυναμίας υπάρχει και συνεχίζει να ζει μέσα σου, για όσο καιρό αποφασίσεις να το τροφοδοτείς.
Πλυμηρισμένοι από ενθουσιασμό, ανυπομονησία, αμφιβολία και αποφασιστικότητα ξεκινάμε την ανάβαση. Η νύχτα θα είναι μακρυά. Ο βηματισμός μας αργός, μα σταθερός. Σταδιακά θα πρσπεράσουμε όλες τις προπορευόμενες ομάδες. Είμαστε δυνατοί και ο μελετημένος ρυθμός του Σατυα θα μας φέρει από τελευταίους στην πρώτη σειρά και μάλιστα απόψε θα είμαστε η πρώτη ομάδα που θα πατήσει στην κορυφή του Αραράτ! Ακούγονται μόνο οι έντονες ανάσες μας και ο βηματισμός μας στο τραχύ πετρώδες έδαφος. Σε λίγο όμως θα βρεθούμε να ορειβατούμε σε εκτεθειμένο πεδίο και οι ισχυροί άνεμοι θα μας σφιροκοπούν ασταμάτητα μέχρι και την κορυφή. Ο έναστρος ουρανός απαλύνει τον φόβο του αγνώστου, όμως όσο περνάει η ώρα το κρύο εντείνεται παράλληλα με τον άνεμο. Τα διαλείμματα σύντομα πια καθώς η κάθε στάση χειροτερεύει την κατάσταση αναφορικά με το κρύο. Οι καιρικές συνθήκες δεν δείχνουν να μας ευνοούν, όμως ακόμη έχουμε μπροστά μας. Δεν τα παρατάμε. Και κάπως έτσι βήμα το βήμα, ανάσα την ανάσα έρχεται και το ξημέρωμα και το βουνό μεταμορφώνεται.
Τα μαβιά και χρυσαφένια χρώματα της ανατολής αρχίζουν να αντανακλώνται στον παγετώνα. Θέλω να σταματήσω να βγάλω το μεγάλο ζεστό γάντι από το χέρι μου και να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, μα το δρυμί κρύο και οι ισχυροί άνεμοι μου αλλάζουν αυτόματος την επιθυμία. "Δεν πειράζει Κική, αρκεί που το βλέπεις εσύ. Θα τραβήξω φωτογραφίες στην κορυφή", σκέφτηκα από μέσα μου και συγκεντρώθηκα στο να στηρίξω τον εαυτό μου πάνω στο παγωμένο τερέν. Άλλωστε είμαστε τόσο κοντά στην κορυφή. Όμως εδώ οι ρυπες του ανέμου είναι ανελέητες. Οι ντόπιοι οδηγοι έχουν βρει έναν τρόπο να κάνουν την ανάβαση σε αυτές τις συνθήκες πιο εύκολη και μας παροτρύνουν να γίνουμε ζευγάρια και αγκαζέ να συγκρατεί ο ένας τον άλλο αποτρέποντας το να παρασυρθουμε από τους ισχυρούς ανέμους. Τα λεπτοκαμομένα κορίτσια της ομάδας δίνουν μάχη να μείνουν όρθια καρφώνοντας όσο καλύτερα μπορούν τα κραμπόν στο χιόνι.
Κομμάτια πάγου χτυπούν μανιασμένα τα κατά τ' άλλα καλυμμένα πρόσωπα μας δημιουργώντας την αίσθηση πως ξυράφια έρχονται κατά πάνω σου και σε κάθε γύρισμα του προσώπου μετοπικά με τον αέρα σου κόβει αυτόματως την ανάσα. Είναι λες και ένα φιλμ έρχεται και βουλώνει το στόμα και την μύτη σου κάνοντας αδύνατη την διαδικασία της αναπνοής. Με το κεφάλι πια μόνιμα στραμμένο προς το έδαφος προχωράμε λίγα μέτρα ακόμη για να βρεθούμε στην πολυπόθητη κορυφή. Ούτε λόγος φυσικά για την κλασσική ομαδική φωτογραφία. Μόνο κάποια βίντεο και στιγμές αποτυπωμενες άναρχα, όσο για το ντοκουμέντο πως ναι...ήμουνα και εγώ εκεί στα 5137μ.
Τελικά ούτε εκεί βρήκαμε την Κιβωτό του Νώε.
Ανακουφισμένοι που τα καταφέραμε και που σε λίγο το μαρτύριο των ισχυρών ρύπων θα τελείωνε, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Με το άνεμο πια να μας χτυπά στις πλάτες η κατάβαση γίνεται ευκολότερη, μα θέλει προσοχή. Λίγο να αφεθείς και μπορεί να βρεις εκατοντάδες μέτρα μακρυά με ένα λάθος βήμα. Στην πορεία πίσω, συναντάμε τις υπόλοιπες ομάδες που κάνουν μεταβολή και επιστρέφουν στην ασφάλεια των χαμηλότερων κατασκηνώσεων. Ακόμη και σε ένα τέτοιο " εύκολο" βουνό είναι σημαντικό να σέβεται κανείς τις συνθήκες και την επιθυμία του βουνού. Το βουνό θα είναι πάντα εκεί και μπορείς πάντα να επιστρέψεις. Η ασφάλεια όμως της ομάδας και του ίδιου σου του εαυτού έρχεται πρώτη.
Κατεβαίνουμε λοιπόν όλοι χαμηλότερα για να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας αρκετές ώρες μετά, πίνοντας ένα ποτήρι ζεστό τσάι συνοδευόμενο από τα σνακ που δεν καταφέραμε να φάμε κατά την ανάβαση μας.
Το βράδυ θα μας βρει να ξεκουραζόμαστε στην κατασκήνωση βάσης και την επόμενη θα κατηφορίσουμε πια για το πάρκινγκ όπου και θα μας παραλάβει το μίνι λεωφορείο και θα μας μεταφέρει στο γνωστό μας πια Doğubayazıt.
Αυτό που θέλουμε όλοι μας πια είναι ένα ωραίο ζεστό μπανάκι, να φύγει από πάνω μας η σκόνη που κόλλησε καλά-καλά στο κορμί μας. Και μετά από αυτό μας περίμενε μια έκπληξη! Είχαμε κανονισμένο για όλη την ομάδα να ζήσουμε την εμπειρία του Τουρκικού Χαμάμ!
Η εμπειρία έκλεισε ιδανικά με δείπνο σε πολυτελές εστιατόριο, πολύ χορό και όμορφες συζητήσεις.
Οι φιλίες που γίνονται στο βουνό είναι φιλίες παντωτινές.
Την ανάβαση αυτή την αφιερώνω στον Αλέξανδρο που με την αγάπη και το πάθος του για ζωή μου δίνει δύναμη να ,συνεχίζω και να ακολουθώ τα όνειρα μου!
C u on top...
* Στο Αραράτ μπορεί κανείς άνετα να ανέβει με ένα, καλό πεζοπορικό, αδιάβροχο παπούτσι χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα να έχει κανείς ημίσκληρο παπούτσι. Προϋπόθεση η χρήση πολύ ζέστης κάλτσας.
Τα κραμπόν που προμηθευόμαστε από το εξουσιοδοτημένο γραφείο είναι έξι σημείων και προσαρμόζονται σε κάθε είδος παπουτσιού.
Comments