Το Ζαγόρι και η ευρύτερη περιοχή της Πίνδου είναι μια από τις πλέον αγαπημένες της Higher Than Everest (ΗΤΕ), οπότε μια χειμερινή εξόρμηση δεν θα μπορούσε να λείπει από το καλεντάρι της. Τον περασμένο λοιπόν Δεκέμβρη, με μια ομάδα ενθουσιωδών πεζοπόρων ξεκινήσαμε από την Αλεξανδρούπολη με προορισμό το Μικρό Πάπιγκο, τη βάση μας για το επόμενο ΠΣΚ. Στόχος να φτάσουμε στην παγωμένη Δρακολίμνη της Αστράκας.
Αρχηγός της ομάδας ήταν για άλλη μια φορά ο κορυφαίος Ινδός ορειβάτης , Satyabrata Dam (Σάτυα) η παρουσία του οποίου διέλυε ως δια μαγείας την όποια αμφιβολία που πιθανόν γεννιόταν στο μυαλό των αρχάριων συμμετεχόντων. Το άγνωστο πάντα τρομάζει όμως το να επιλέγεις να κάνεις τα πρώτα σου βήματα έχοντας δίπλα αυτού του βεληνεκούς οδηγό βουνού δίνει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να απολαύσεις και να εστιάσεις στα σημαντικά μιας πεζοπορίας σε χειμερινές συνθήκες.
Η δύση του ηλίου κατά τους χειμερινούς μήνες γίνεται νωρίς το απόγευμα. Προκειμένου να να ολοκληρώσουμε την πορεία μας (οκτώ ώρες τουλάχιστον, λόγω του χιονισμένου τερέν) προς την λίμνη και να επιστρέψουμε πριν σκοτεινιάσει, ξεκινάμε ξημερώματα Σαββάτου πριν την ανατολή του ηλίου. Η εμπειρία και μόνο του να πεζοπορείς μέσα στο σκοτάδι για έναν αρχάριο πεζοπόρο, είναι από μόνη της μοναδική. Με τους φακούς κεφαλής να φωτίζουν τα στενά πετρόχτιστα δρομάκια του Μικρού Πάπιγκου και τους ψίθυρους μας να σπάνε την νυχτερινή σιωπή του οικισμού, φτάνουμε σύντομα στην αρχή του μονοπατιού Ο3. Προσπερνάμε την πρώτη πηγή με φρέσκο νερό (Αμβραγώνιος πηγή), γεμίζουμε τα παγούρια μας και συνεχίζουμε με ανοδική πορεία. Σε λίγο θα σβήσουμε τους φακούς κεφαλής, μιας και το ολόγιομο φεγγάρι επιτρέπει την κίνηση χωρίς χρήση τεχνητού φωτός, παρόλο που ακόμη δεν έχει ξημερώσει.
Περνώντας το ένα μετά το άλλο τα ξύλινα στέγαστρα που είναι τοποθετημένα δίπλα στις πήγες νερού κατά μήκος του μονοπατιού, κάνουμε σύντομο διάλειμμα ανά δύο στέγαστρα, τρώμε λίγο από τα σνακ που κουβαλάμε, αναπροσαρμόζουμε τον ρουχισμό μας και συνεχίζουμε. Στο ύψος (1748μ) της τελευταίας πηγής “Κρούνα” φοράμε και τις γκέτες μας. Το χιόνι πλέον είναι αρκετό, κάνοντας το κάθε βήμα δυσκολότερο. Πλέον είμαστε αρκετά εκτεθειμένοι στον κρύο αέρα και παρόλο που η ομάδα ακολουθεί τον Σάτυα με πείσμα και αποφασιστικότητα, διακρίνω την αβεβαιότητα που προκαλεί το κρύο και ο δυνατός αέρας στους αρχάριους πεζοπόρους.
Είναι για όλους τους η πρώτη φορά σε τέτοιες καιρικές συνθήκες και τερέν, και δικαιολογείται η όποια ανησυχία τους. Θα τα καταφέρω; Θα αντέξω στο κρύο; Μήπως ξεμείνω από ενέργεια και δεν καταφέρω να επιστρέψω; Μήπως πάθω κρυοπαγήματα (ναι, σκέφτονται ακόμα και αυτή την εκδοχή παρόλο που αυτό δεν είναι πιθανό στην δεδομένη περίπτωση, αλλά ούτε και θα το επιτρέψουμε να συμβεί); Τέτοια και άλλα τόσα είναι τα ερωτήματα που κατακλύζουν το κεφάλι των πεζοπόρων που για πρώτη φορά έρχονται αντιμέτωποι, όχι τόσο με τον ακραίο καιρό, αλλά κυρίως με τον ίδιο τους τον εαυτό, τις φοβίες και τις αμφιβολίες για τις ικανότητες και τα όρια τους.
Το έχω δει πολλές φορές να συμβαίνει μπροστά μου αλλά και το ένιωσα η ίδια, όντας και εγώ κάποια στιγμή αρχάρια. Προσπαθώ να τους εμψυχώσω και να τους δείξω πως όλα είναι υπό έλεγχο, αλλά τους αφήνω και λίγό να το βιώσουν και να βρούμε μόνοι τους τα πατήματα τους, να δυναμώσουν.
Ο καιρός “γεμίζει”, ο αέρας αυξάνεται, όμως η ομάδα είναι ακμαία. Και όσο ο αρχηγός προχωράει θα προχωράμε και εμείς. Εμπιστευόμαστε την αλάνθαστη κρίση του. Όλα είναι καλά, παρόλο που είμαι σίγουρη πως κάποια από τα μέλη της ομάδας σιγοψιθυρίζουν στον ίδιο τους τον εαυτό: “Είσαι τρελή/-ος, πού πας με τέτοιο καιρό εδώ στις ερημιές, τι το ‘θελα και έφυγα από την ζέστη του ξενοδοχείου, γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου…” και άλλα πολλά που θα μπορούσαν να γεμίσουν ολόκληρη σελίδα.
Σε αυτό όμως το σημείο είναι η στιγμή, που χτίζεται λίθο-λίθο το συναίσθημα της ικανοποίησης και παντοδυναμίας κάθε φορά που ξεπερνάς με επιτυχία τις προκλήσεις της ζωής και φυσικά τον εαυτό σου. Όταν θα επιστρέψουμε, οι δυσκολίες θα έχουν διαγραφεί από τον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μας και θα έχει απομείνει το συναίσθημα της επιτυχίας και της νίκης. Μια νίκη που σε κάνεις να ονειρεύεσαι ακόμη ψηλότερες κορυφές και που κάνει τα προβλήματα της καθημερινότητας να δείχνουν αντιμετωπίσιμα.
Και έτσι βήμα-βήμα φτάσαμε στο καταφύγιο της Αστράκας που δεσπόζει στο διάσελο, σαν φρουρός ανάμεσα στους πύργους που σχηματίζουν οι βουνοκορφές ολόγυρα του. Από εκεί θα ακολουθήσουμε καθοδική πορεία μέχρι την Ξερολούτσα, Λάκα Τσουμάνη (κοιλότητα με νερό) και θα την διασχίσουμε από πάνω, μιας και τους χειμερινούς μήνες παγώνει.
Όσο παραμένουμε στο καταφύγιο (το οποίο είναι κλειστό) ο αέρας μας σφυροκοπά ανελέητα. Είμαστε εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης από όλες τις πλευρές, κάνοντας την στάση για ξεκούραση όχι και τόσο ευχάριστη. Παρόλα αυτά, η θέα από τα 1926μ. μας κόβει την ανάσα. Όλα είναι καλυμμένα με χιόνι και η πανοραμική θέα σε μεταφέρει νοητά στις Άλπεις.
Η Β καταβροχθίζει ότι σνακ έχει κουβαλήσει μαζί της προσπαθώντας να διατηρήσει την θερμοκρασία στο σώμα της, νομίζοντας πως όσο περισσότερη τροφή καταναλώσει τόσο γρηγορότερα θα ζεσταθεί, ενώ η Σ και ο Α φιλιούνται, βγάζοντας αναμνηστικές φωτογραφίες, δείχνοντας την αγάπη τους, αλλά κυρίως τον θαυμασμό τους ο ένας για τον άλλο που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι εδώ. Ο Γιώργος με το ανήσυχο πνεύμα του και ενώ μασουλά έναν από τους αποξηραμένους βασιλικούς χουρμάδες που αγαπά να κουβαλά σε κάθε πεζοπορία (και γίνονται ανάρπαστοι!) , εξερευνά το χώρο γύρω από το καταφύγιο αφήνοντας τον εαυτό του να ενσωματωθεί με τον περιβάλλον. Η Κική με το μεγάλο της χαμόγελο (που ακόμη και πάνω από την μπαντάνα που καλύπτει το μισό της πρόσωπο, μπορείς να το διακρίνεις) ζει την δική της στιγμή, αυτή που την κάνει κάθε φορά να επιστρέφει στα αγαπημένα της βουνά και να μοιράζεται όλα όσα βιώνει εκεί.
Και όσο η ομάδα ανεφοδιάζεται με ενέργεια και βγάζει τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες, ο Σάτυα κατεβαίνει προς στην Ξερολούτσα να ελέγξει την ποιότητα του χιονιού και να βρει την ασφαλέστερη πορεία. Η κατάβασή μας προς την Ξερόλουτσα απαιτεί όλη μας την προσοχή καθώς η κλίση της πλαγιάς είναι αρκετά απότομη. Το χιόνι σε ένα κομμάτι της πλαγιάς είναι αρκετά παγωμένο και χωρίς κραμπόν θα είναι παράτολμη η κατάβαση. Δεν θα μπορούσαμε με τίποτα να ρισκάρουμε την ασφάλεια της ομάδας. Το πλάνο έχει ως εξής. Είτε θα επιστρέψουμε πίσω είτε θα φτιάξουμε “σκαλοπάτια”. Με την βοήθεια μου, χρησιμοποιώντας τις ορειβατικές μας αξίνες και τα καρφιά στις μπότες μας (είμαστε οι μόνοι δύο με τον εξτρά απαιτούμενο εξοπλισμό) σκάβουμε τον πάγο και δημιουργούμε ένα άνετο και ασφαλές μονοπάτι με σκαλοπάτια που κάνει την κατάβαση ασφαλή. Ο ένας πίσω από τον άλλο ακολουθώντας τα βήματα του μπροστινού μας, περνάμε το δύσκολο σημείο και συνεχίζουμε για περίπου μιάμιση ώρα και πλέον πλησιάζουμε προς το τέλος της διαδρομής.
Η ανυπομονησία σε συνδυασμό με την κούραση και τον ασταμάτητο κρύο αέρα έχει αρχίσει να κάνει τα τελευταία μέτρα ατέλειωτα. Ανηφορίζουμε στην βουνοπλαγιά και ενώ ακούμε τον Σάτυα να μας παροτρύνει: “Λίγο ακόμη παιδιά, σχεδόν φτάσαμε. Πάμε λίγο ακόμα!” φτάνουμε επιτέλους στο σημείο που μπορούμε να εκπνεύσουμε με ανακούφιση. Λίγα μέτρα πιο χαμηλά, απλώνεται η Δρακολίμνη. Είναι ντυμένη στα λευκά και θα μας επιτρέψει να περπατήσουμε, ακόμη και να χοροπηδήσουμε πάνω της, πριν έρθει η άνοιξη και αρχίσουν να λιώνουν τα χιόνια και το νερό της που φτάνει ως και τα τρία μέτρα βάθος. Το όνομα της το έχει πάρει από τους τρίτωνες, (ένα σπάνιο είδος αμφίβιας σαύρας) που ζούνε σε αυτήν.
Η χαρά και ο ενθουσιασμός όλων είναι εμφανέστατος σε κάθε μας κίνηση. Κραυγές θριάμβου αντιλαλούν στις ορθοπλαγιές της Τύμφης και με μιας, ξεχάστηκαν και το κρύο και η κούραση και όλα. Μόνο ικανοποίηση διακρίνεται στα βλέμματα όλων. Τα κορίτσια της παρέας ως πιο αυθόρμητα πηδάνε στην αγκαλιά του Σάτυα δείχνοντας του την ευγνωμοσύνη τους που τους οδήγησε ως εδώ με ασφάλεια και που τους έδειξε πως, τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολα όσο ίσως φάνταζε στη αρχή.
“Αν δεν προσπαθήσεις δεν θα μάθεις ποτέ πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις” είναι τα λόγια του Σάτυα και με αυτά στο μυαλό μας καλά φυλαγμένα χοροπηδάμε και απολαμβάνουμε την αίσθηση του να περπατάς πάνω σε μια παγωμένη λίμνη. Το καλοκαίρι μπορείς ακόμη και να κολυμπήσεις αν είσαι αρκετά τολμηρός. Και για να μας κάνει η φύση ακόμη ομορφότερο το δώρο του να βρεθούμε εδώ, σε αυτό το τόσο ξεχωριστά όμορφο μέρος, ξεκινάει μια απαλή χιονόπτωση και αφήνουμε τις χοντρές νιφάδες να προσγειωθούν στα πρόσωπα μας, λες και ο ουρανός έστειλε χιλιάδες φιλιά, που βρήκαν τον προορισμό τους, εμάς.
Και επειδή κάθε «κορυφή» σηματοδοτεί το μισό της διαδρομής σύντομα ο Σάτυα δίνει το σήμα της επιστροφής. Ο καιρός αρχίζει ξανά να “κλείνει” και γκριζωπά σύννεφα σχηματίζονται, γοργά στον ουρανό, σηματοδοτώντας την λήξη της παραμονής μας στην λίμνη. Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα πριν σκοτεινιάσει και πριν μας βρει ο κακός καιρός στο βουνό.
Πιο δυνατοί, σίγουροι για τους εαυτούς μας και γεμάτοι υπερηφάνεια φορτώνουμε τα σακίδια στη πλάτη μας ( της Β εμφανώς πιο ελαφρύ, αφού έχει ήδη καταναλώσει σχεδόν ότι κολατσιό κουβάλησε μαζί της!), καλύπτουμε το εκτεθειμένο δέρμα που αφήσαμε να νιώσει τις νιφάδες να λιώνουν απαλά πάνω του, και παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού.
Τώρα στο μυαλό του καθενός στριφογυρνάνε ποικίλες σκέψεις. Από το φαγητό που θα απολαύσουμε δίπλα από το αναμμένο τζάκι, μέχρι την στιγμή που θα βγάλουμε τις (βρεγμένες για κάποιους) μπότες μας και θα αφήσουμε το σώμα μας να βουλιάξει πάνω στο ζεστό κρεβάτι του δωματίου. Και εκεί που κοινότυπες εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μας, το σκηνικό της παγωμένης λίμνης με την πανοραμική θέα του άγριου αλπικού τοπίου ξανά έρχεται στο προσκήνιο για να σου θυμίσει τον λόγο που θέτεις το κορμί και το μυαλό σου σε τέτοια κακουχία και δοκιμασία.
Ναι…αξίζει τα πάντα και θα το ξανά κάναμε! Και μάλιστα άμεσα. Το καλοκαίρι το τοπίο αλλάζει εντελώς και γίνεται ακόμη πιο επιβλητικό. Ο Ιούνιος πλησιάζει και ανυπομονούμε για την επόμενη εξόρμηση μας στην Δρακολίμνη.
C u on top!
Kommentare