Φλερτάροντας με τον καναπέ μου…

Όλοι θυσιάζουμε πολλές φορές την επίσκεψή μας στο γυμναστήριο ή το καθιερωμένο απογευματινό περπάτημα, στον βωμό της άνεσης και της ζεστασιάς του καναπέ μας. Μη μου που πείτε πως δεν το κάνετε συχνά ! Ακόμη και ο πιο πειθαρχημένος άνθρωπος είναι φυσιολογικό να δίνει στον εαυτό του αυτή την αναφαίρετη & τόσο υπέροχη επιλογή του τεμπελιάζειν για να ξεκουραστεί. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η μικρή, αθώα πολυτέλεια καθιερώνεται σε κανόνα, απομακρύνοντας μας έτσι από τους στόχους μας;

Κατά την διάρκεια της προετοιμασίας μου για την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου, θυμάμαι τον εκπαιδευτή & μέντορα μου Σάτυα να μου λέει ¨αν θέλεις πραγματικά να φτάσεις στην κορυφή (και δεν εννοούσε μόνο αυτή του βουνού) μην επιτρέψεις ποτέ στον εαυτό σου να αναζητά την άνεση, πάντα να είσαι λιγάκι άβολα, γιατί τότε βρίσκεις λόγο για να προχωράς¨. Και όταν τον ρώτησα τι εννοεί και γιατί είναι κακό να αισθάνομαι βολικά σε κάθε έκφανση των δράσεων μου και γενικότερα της ζωής μου, μου έδωσε το εξής παράδειγμα· ζώντας σε ένα πολυτελές και ιδανικό σπίτι, με όσες ανέσεις είναι πραγματικά σημαντικές για εμένα, ενώσω ήθελα να ταξιδεύω σ΄ ολόκληρο τον κόσμο - γιατί τότε αυτός ήταν ο διακαείς πόθος μου, να καταφέρω μια μέρα να γνωρίσω όλο τον πλανήτη ταξιδεύοντας χωρίς την άγκυρα μιας μόνιμης κατοικίας, μου εξήγησε και κατανόησα πόσο δύσκολο, σχεδόν ανέφικτο είναι να θυσιάσω όλα όσα με τόσο κόπο δημιούργησα. Το να αφήνεις ελάχιστα πράγματα πίσω σου και να αποκόπτεσαι από μικρές βολές της τρέχουσας ρουτίνας σου, δημιουργεί το ιδανικότερο πεδίο για κάθε

, για την μεγάλη σου ¨Φυγή¨, καθώς και όλα όσα θα μας συμβούν στο μέλλον, στο ταξίδι της κατά δικής μας περιπέτειας, αυτά που θα γίνουν το συναρπαστικό αντίτιμο σε κάθε “ζεστό” σπιτικό.

Η αλήθεια είναι πως τα λόγια του δεν είχαν την απαραίτητη επίδραση στη ζωή μου και έτσι συνέχισα να ξυπνώ κάθε μέρα στο υπέροχο, μεγάλο και ¨ζεστό¨ σπίτι μου που ακόμη και σήμερα πιστεύω πως απολαμβάνω στο έπακρο αυτά τα μοναδικά χαρακτηριστικά του, και έτσι συνέχιζα να επενδύω στις μικρές πολυτέλειες που θεωρούσα σημαντικές.

Σήμερα όμως που η ιδέα να ανοίξω τα φτερά μου και να κάνω ένα νέο ξεκίνημα πλησιάζει όλο και πιο κοντά στην υλοποίηση της, αρχίζω να αισθάνομαι έντονα το βάρος της πράξης να διαγράψω όλα τα έως τώρα κεκτημένα για ένα έστω τόσα υποσχόμενο νέο βήμα. Πως άραγε γυρνάς εύκολα την πλάτη σε όλα αυτά που απέκτησες στη μέχρι σήμερα ζωή σου;

Και ο μεγάλος προβληματισμός δεν έγκειται στο να απαρνηθούμε τα υλικά αγαθά που μας είναι πραγματικά χρήσιμα. Μιλάω μόνο για όλα αυτά που τόσο έντονα και υποσυνείδητα λειτουργούν κάθε λεπτό όλης μας της ζωής, σαν βαρίδιο στα όνειρα μας, μικρές συνήθειες που δεν τις πολύ σκεφτόμαστε, όμως συσωρευτικά μας ακινητοποιούν σαν τα πιο βαθιά θεμέλια της ασφαλέστερης φυλακής του κόσμου.

Κάποτε, στη διάρκεια ενός ταξιδιού στις Άνδεις και ενώ είμασταν με τον Σάτυα φορτωμένοι στη πλάτη με όλο μας τον ορειβατικό εξοπλισμό (σχοινιά, ορειβατική αξίνα, μπότες κραμπόν, ασφάλειες, αντίσκηνο κτλ.) βαδίζουμε προς την στάση του λεωφορείου, κρατώντας και επιπλέον και από μια αποσκευή. Εκεί λοιπόν αντιλαμβάνομαι, όπως όλοι σας το έχετε βιώσει αρκετές φορές, το επί ώρα βάρος της βαλίτσας, να μου έχει μουδιάσει σχεδόν ολόκληρο το σώμα σε πραγματικά επίπονο βαθμό. Τότε και ενώ αποφασίζω ότι έχω κάνει ήδη πολύ υπομονή, ξεστομίζω την επιθυμία μου να αλλάξω χέρι στα μπαγάζια μου ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό, μιας που αυτό θα σήμαινε και το τέλος της ταλαιπωρίας για το πονεμένο μας άκρο.

Προς μεγάλη μου κατάπληξη τότε συνειδητοποιώ πως ο ισόβιος πλέον οδηγός μου στα βουνά, όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται, αλλά αντίθετα με την στάση του μου δίνει ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα όλου μου του βίου… Σαν να τον ακούω ακριβώς σήμερα… “δεν θα αλλάξουμε χέρι Κική, γιατί ήρθε η στιγμή να γίνεις σύντροφος με την ιδέα πως πρέπει να λειτουργείς απρόσκοπτα και με άνεση ακόμη και όταν οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές, γιατί εννιά στις δέκα φορές στις ζωές μας αυτό ακριβώς συμβαίνει”.

Όσα ξεστόμισε τότε ήταν τόσο απόλυτα επίκαιρα για τις μέρες που θα ακολουθούσαν πάνω στο βουνά, σε αντίξοες συνθήκες και σε αφιλόξενο περιβάλλον, αφορούσε όμως και στη καθημερινότητα, όπου εκ των πραγμάτων ποτέ σχεδόν η εξέλιξη και η ροή όσων μας συμβαίνουν δεν είναι εύκολη και ιδανική όπως θα θέλαμε. Αντίθετα συνεχώς δοκιμαζόμαστε με προκλήσεις και δυσκολίες. Αυτά με ωθήσανε να αναθεωρήσω, να δυναμώσω και έκτοτε ότι αντιξοότητα αντιμετωπίζω σε βουνό & στη ζωή μου, όχι μόνο την καλοδέχομαι αλλά να την θεωρώ σύμμαχο, μιας και αυτή είναι που με ενεργοποιεί και με κάνει δυνατότερη.

Έτσι λοιπόν κάθε φορά που επιστρέφω κουρασμένη από τη δουλειά μου τα χειμωνιάτικα μεσημέρια και ταλαντεύομαι στο αν θα βγω για προπόνηση ή όχι στο κρύο και τον αέρα, επικρατεί η ¨άβολη¨ επιλογή να δράσω, οδηγώντας τα βήματα μου με αργό τζόκινγκ αρχικά και γρηγορότερο ρυθμό κατόπιν, όλο και πιο μακριά από την αγκαλιά του πιστέψτε με υπέροχου καναπέ μου...

Δεν τα καταφέρνω όλα τα απογεύματα, όμως δεν θα επιτρέψω ποτέ σε ένα ζεστό σαλόνι να σταματήσει τα βήματα μου προς κάθε όμορφο όνειρο μου, όσο άπιαστο κι αν δείχνει.