Πόσες φορές όλοι μας δεν ακούσαμε την έκφραση «Που να τρέχω τώρα στην ηλικία μου; », ή «Πάει, μεγαλώσαμε, δεν είναι αυτά τα πράγματα για μας, αυτά είναι για εσάς τους νέους» και πάει λέγοντας, στην παρότρυνση του γονιού σας ή κάποιου φίλου να σας ακολουθήσει σε δραστηριότητα που ενέχει κάποιου είδους σωματικής άσκησης ή περιπέτειας.
Από την άλλη υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις που προσωπικά μου δίνουν ελπίδα και δύναμη να συνεχίζω να μοιράζομαι την φιλοσοφία της ζωής μου πως τα όνειρα δεν έχουν ηλικία. Η δική μου πρόσφατη ηλιαχτίδα φωτός ακούσει στο όνομα Φωτεινή, μετράει 83 χειμώνες γεμάτους συναρπαστικές εμπειρίες, απεριόριστες ώρες εθελοντικής δράσης , πολλά χιλιόμετρα σε ορεινό πεδίο ενώ φορά μόνιμα ένα τεράστιο χαμόγελο που σκορπά μόνο λάμψη.
Πρόσφατα με συντρόφευσε σε μια από τις δραστηριότητες περιπέτειας που πραγματοποίησα στα στενά του Νέστου στον νομό Ξάνθης. Σε μια παρέα νέων ανθρώπων η ογδοντατριάχρονη φίλη όχι μόνο δεν υστερούσε σε αποδοτικότητα και σθένος, αντίθετα έδινε τον ρυθμό, σκορπώντας θετική ενέργεια.
Όσο η Φωτεινή πεζοπορούσε και συνέχιζε να βάζει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο ακόμη και όταν το τερέν γινόταν ανηφορικό, όλοι μας παίρναμε κουράγιο μαζί με μία βαθιά εισπνοή και συνεχίζαμε να κάνουμε το ίδιο. Άλλωστε ο εγωισμός μας δεν θα μας επέτρεπε να κάνουμε διαφορετικά και φυσικά ούτε λόγος να τολμήσουμε να παραπονεθούμε πως κουραστήκαμε. Η λάμψη στα μάτια της ήταν η απόδειξη πως αυτή η γυναίκα ήταν πιο ζωντανή από όλους μας, ακόμη και μετά την ολοκλήρωση πορείας δέκα χιλιομέτρων σε τερέν με μεγάλη υψομετρική διαφορά.
Όταν μάλιστα τελειώσαμε την πεζοπορία και ετοιμαζόμασταν να κάνουμε καγιάκινγκ την πλησίασα στα αποδυτήρια και την ρώτησα: «Φωτεινή μου έχεις ξανά κάνει καγιάκινγ ή ραφτιγκ;» Και μου απαντά: «Όχι, αλλά κανείς πρέπει πάντα να δοκιμάζει πριν απορρίψει κάτι».
Αυτή η φράση…ότι κανείς πρέπει πάντα να δοκιμάζει… δεν φεύγει ούτε λεπτό από το μυαλό μου. Τί όμορφο και αισιόδοξο! Μακάρι σκέφτηκα από μέσα μου να ήταν όλοι σαν και αυτήν. Οι περισσότεροι στην θέση της δεν θα τολμούσαν καν να το σκεφτούν όχι να προτείνουν να το πραγματοποιήσουν.
Επειδή όμως πιστεύω πως όλα είναι δυνατά και πως οι ίδιοι οι άνθρωποι είμαστε η απόδειξη της φιλοσοφίας αυτής σήμερα είμαι εδώ και μοιράζομαι την ιστορία της Φωτεινής, φωνάζοντάς δυνατά πως τα όνειρα δεν έχουν ηλικία. Θέλω μια μέρα να βγω για πεζοπορία στα αγαπημένα μου βουνά και δω τριγύρω μου ανθρώπους όλων των ηλικιών και επιτέλους να αλλάξει η νοοτροπία της Ελληνικής κοινωνίας (μιας και στο εξωτερικό αυτό δεν ισχύσει) για το τι πρέπει, τι μπορούν και τι είναι αποδεκτό να κάνουν οι άνω των εξήντα πέντε. Θα μου άρεσε να πεζοπορήσω με την μαμά μου παρέα και να μοιραστούμε ιστορίες δίπλα σε ένα όμορφο καταρράκτη ή στην κορυφή ενός βουνού…και γιατί όχι ακόμη και με τη γιαγιά μου.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να τους ενισχύσουμε και να τους ενθαρρύνουμε να έχουν φυσική δραστηριότητα καθημερινά ώστε να μην αφήσουν το σώμα τους να «πεθάνει» πριν την ώρα του. Ο γηραιότερος άνθρωπος που ανέβηκε στο Έβερεστ ήταν 80 ετών (Yuichiro Miura). Αν λοιπόν ένας ογδόνταπεντάρης μπορεί να ανέβει στο Έβερεστ, γιατί να μην μπορεί να περπατήσει και οκτώ χιλιόμετρα στο βουνό, να κάνει σκι, κανό ή ότι άλλο περιπετειώδες λαχταράει η καρδιά του.
Τι λέτε, μήπως να ξεκινήσουμε να παροτρύνουμε λιγάκι περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους που ίσως νοιώθουν και κάπως παραμελημένοι , κάπως «εκτός παιχνιδιού» και να ζήσουν όλα όσα δεν έζησαν όσο προσπαθούσαν να μας μεγαλώσουν και να μας κάνουν ελεύθερους και ικανούς πολίτες;
Εγώ ήδη τα κατάφερα με τον πατέρα μου και η επόμενη πρόκληση είναι η μαμά μου.
Εσύ θα προσπαθήσεις?
Comments