Πίσω στα μαθητικά μου χρόνια και δη του Λυκείου, θυμάμαι καθηγητές να μας προτρέπουν επίμονα για σπουδές σε «παραγωγικές» σχολές, ώστε να υπάρχει άμεση εργασιακή αποκατάσταση. Η ερώτηση δε που από κάθε ενήλικα, μονοπωλούσε ως επί τω πλείστων τη παιδική μας ηλικία, ήταν... «Εσύ παιδί μου τι δουλειά θες να κανείς όταν μεγαλώσεις ?
Κανείς ποτέ δεν με ρώτησε τι ονειρεύομαι να γίνω όταν μεγαλώσω. Το μόνιμο στρες των ενηλίκων ήταν απλά ο βιοπορισμός και η επαγγελματική εξασφάλιση – και έως εκεί !!! Σήμερα όντας και εγώ ενήλικας αντιλαμβάνομαι πλήρως τις θετικές συνιστώσες μιας προσοδοφόρας εργατικής αποκατάστασης ή μιας καλής επαγγελματικής καριέρας. Αυτό όμως δεν θα έπρεπε να αποτελεί έναν ισόβιο «φάρο» που μας δείχνει την αδιαπραγμάτευτη πορεία που μας δρομολογούν από τα νηπιακά μας έτη, ούτε και να θεωρείται εν είδει αξιώματος το εφαλτήριο, για το που μπορεί να φτάσει η δυναμική μας σε αυτή τη ζωή…
Από μικρό κορίτσι θυμάμαι συνεχώς να ονειρεύομαι ότι ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο, βιώνοντας πανέμορφες εικόνες, να γνωρίζω τους διαφορετικούς ανθρώπινους πολιτισμούς, να συναντώ και να κάνω συνεχώς καινούριους φίλους, να ανακαλύπτω τα έθιμα και τα τόσο διαφορετικά ήθη που συνιστούν τόσο αλλιώτικες κουλτούρες σε όλη την υφήλιο και να γίνομαι με δύο λέξεις, ένας πραγματικός Ταξιδευτής !
Όταν ήρθε η ώρα, κάπου εκεί στην ηλικία των δεκαεπτά – δεκαοκτώ ετών μιας επερχόμενης και τόσο ανεπιτήδευτα παρορμητικής νεότητας, για να συμπληρώσω και ΄γω το μηχανογραφικό μου, κανένα από τα προαναφερθέντα στοιχεία δεν λήφθηκε υπόψιν για την επιλογή της ακαδημαϊκής μου κατεύθυνσης, παρόλο που αυτή η επιλογή θα έκρινε σε μεγάλο βαθμό & νομοτελειακά όπως αποδεικνύονταν άλλωστε το μέλλον μου…
Και δεν τα αναφέρω όλα αυτά αιτιάζοντας την αναλλοίωτη εκπαιδευτική δομή τόσων δεκαετιών, ούτε επιμερίζοντας ευθύνες σε δασκάλους, εκπαιδευτικούς ή στους αγαπημένους μου γονείς. Είμαι σίγουρη ότι όλοι τους κατηύθυναν όσο καλύτερα θεώρησαν τα κριτήρια που πίστευαν ότι με οδηγούσαν, σε ένα ιδεατό και αβασάνιστο μέλλον.
Αυτό που όμως που θα ήθελα να συμψηφίζουμε συνεχώς και να επιδιώκουμε να συμβαίνει, είναι να ενισχύουμε τα παιδιά στο να παίρνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους ελεύθερα, έχοντας ως μοχλό τα δικά τους όνειρα και προσωπικές ροπές και όχι τις συχνά φοβικές και τόσο μονοδιάστατες των γονιών και ενηλίκων συγγενών τους. Να τους δίνουμε την δυνατότητα να ανακαλύψουν και να εμβαθύνουν σε αυτό που τους ταιριάζει και τους παθιάζει αληθινά, τι είναι αυτό με το οποίο ενασχολούμενα νιώθουν πραγματικά χαρούμενα και σε αρμονία με τη δική τους υπόσταση.
Πρόσφατα βρέθηκα ανάμεσα σε 40 μαθητές δύο τάξεων του 2ου Γυμνασίου της Αλεξανδρούπολης, μετά από πρόσκληση του καθηγητή & φίλου Αλέξη Αγιαννιτόπουλου και έχοντας την απόλυτη υποστήριξη της Διευθύντριας του σχολείου Ελένης Κουτρούλα και των συνδιοργανωτών Μάρθα Γκενοπούλου και Νίκου Κανταρίδη, δώσαμε την ευκαιρία στους μαθητές να ενημερωθούν για δράσεις και συναισθήματα που πραγματικά τους εξιτάρανε, εκτός βεβαίως διδακτέας ύλης, ωστόσο θεωρήσαμε σημαντικό και ενδιαφέρον να τα επικοινωνήσουμε σε παιδιά αυτής της ηλικίας.
Με θέμα «Πορεία ζωής, ταύτιση ανθρώπου με την Φύση» μιλήσαμε για τα συναισθήματα που δημιουργούνται στα άτομα από την επαφή τους με τη πραγματική φύση και τα βουνά, για το πως θέτεις στόχους και τους κατακτάς, για την διαβάθμιση προτεραιοτήτων και καταμερισμό αναγκών τόσο στα όρη όσο και στην καθημερινή ρουτίνα της ζωής μας, για τη σημασία του «Μέντορα» στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του καθενός, αλλά και πως οι εμπειρίες οδηγούν στην συμπεριληπτική εκπαίδευση.
Ολοκληρώνοντας την επικοινωνία μου με αυτά τα παιδιά, έφυγα σίγουρα με σαφές πλεόνασμα σε σκέψεις και ωραία συναισθήματα, νιώθοντας αυτή την απεριόριστη χαρά της ιδέας ότι και μόνο ένα παιδί να κατάφερα να βάλω σε διαδικασία «ανησυχίας», αυτό είναι μία καθαρή μορφή έμπνευσης. Θέλω πολύ μέσα από τις πράξεις και την πορεία μου να λειτουργώ ως μέντορας, κάτι που στα δικά μου παιδικά, εφηβικά, νεανικά αλλά και κατοπινά χρόνια δεν ήταν εύκολα αναγνωρίσιμο στοιχείο στα πρόσωπα των ανθρώπων που μας εκπαίδευαν πνευματικά και σωματικά.
Πολλά συγχαρητήρια στην πρωτοβουλία, καθώς και σε όλα τα παιδιά, γιατί συμμετείχαν με πραγματικό ενθουσιασμό στην συζήτηση και με μια αξιοπρόσεκτα ευγενική προσήλωση στον ομιλητή που τους απευθύνονταν.
Αλέξη, συνέχισε να εμπνέεις και να δίνεις τροφή για σκέψη τόσο σε μαθητές όσο και σε συναδέλφους σου.
Τα παιδιά είναι το αδιαμφισβήτητο μέλλον και σε αυτά αφιερώνω όλες τις επόμενες αναβάσεις μου.
C U on top !!!
Comments