
Πρόσφατα, έχασα έναν από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους, έναν φίλο που ήμασταν συνδεδεμένοι καρμικά. Η ξαφνική του απώλεια με έβαλε για άλλη μια φορά σε βαθιά περισυλλογή. Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο άγχη και ανασφάλειες για το μέλλον, αλλά από την άλλη, ζούμε σαν να έχουμε όλο τον χρόνο μπροστά μας. Όλοι κάνουμε σχέδια για το μέλλον, σαν να ξέρουμε πότε θα φύγουμε. Μπορεί να αφήνουμε την καθημερινότητα να μας καταπιεί, αλλά η ζωή είναι μικρή και απρόβλεπτη.
Στη διάρκεια της κηδείας του φίλου μου, συνειδητοποίησα κάτι βαθύ: το μόνο που παραμένει τελικά είναι η αγάπη και μια πηγαία δίψα για ζωή. Η θλίψη και ο θυμός για την απώλεια, εξασθενούν όταν θυμάμαι τις στιγμές που ζήσαμε μαζί. Γιατί αυτός ο άνθρωπος ήταν το ζωντανό παράδειγμα του πώς πρέπει να ζούμε — ολοκληρωτικά, κάνοντας ό,τι αγαπάμε και αγαπώντας με πάθος κάθε στιγμή. Δεν άφηνε ποτέ να περάσει ούτε λεπτό χωρίς να ζει στο "τώρα", ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Αναβάλλουμε συχνά τα σημαντικά για "αύριο". Όμως το αύριο σπάνια έρχεται για όλα όσα λέμε ότι θα κάνουμε "αύριο" ή "από βδομάδα". Κι έτσι οι εβδομάδες γίνονται μήνες, οι μήνες έτη, και η ζωή περνάει χωρίς να την έχουμε ζήσει πλήρως.
Η πραγματικότητα είναι απλή: το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ότι κάποια στιγμή θα φύγουμε από τον κόσμο αυτόν. Το πότε, όμως, είναι άγνωστο. Το ερώτημα είναι, πόσο αληθινά ζούμε όσο έχουμε το χρόνο μας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσατε πραγματικά ζωντανός; Πότε κάνατε κάτι που καθορίζει την πραγματική σας φύση;
Το να εκτιμάμε τα μικρά δώρα της ζωής, όπως το να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να ακούσουμε τις αληθινές μας ανάγκες, είναι αυτό που μας φέρνει πιο κοντά στην αυθεντικότητα. Στο βουνό, το πιο απλό πράγμα — όπως ένα ζεστό ποτήρι τσάι στη μέση του πουθενά — γίνεται ένα δώρο ανεκτίμητης αξίας. Στην καθημερινότητά μας, το να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να ακολουθούμε ό,τι μας κάνει να νιώθουμε πλήρεις, είναι το πιο σημαντικό.
Το "τώρα" δεν επιστρέφει ποτέ. Ο χρόνος μας είναι το πιο πολύτιμο δώρο.

Μετά τον αποχαιρετισμό του φίλου μου, συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να αφήνουμε την ρουτίνα να μας φθείρει. Δεν αξίζει να εστιάζουμε σε μικροπράγματα που μας απομακρύνουν από το πραγματικά "ουσιαστικό". Επέστρεψα στο σπίτι και βρήκα το αγόρι, μου, και αμέσως του ζήτησα συγγνώμη για όσα σκληρά είχα πει στο παρελθόν και έκανα το ίδιο με τους γονείς μου. Εκείνη τη μέρα αποφάσισα να γράψω ξανά στο μπλογκ μου, κάτι που είχα αφήσει για "μια άλλη φορά" — μια "άλλη φορά" που καθυστέρησε σχεδόν δύο χρόνια.
Ο φόβος ότι ίσως αυτό που έχω να γράψω δεν αρέσει, με κρατούσε πίσω. Αλλά κατάλαβα ότι το σημαντικό δεν είναι σε πόσους αρέσει, αλλά το να εκφράζομαι αυθεντικά για εμένα. Κάθε φορά που βγαίνω από τη ζώνη άνεσης μου, νιώθω πιο ζωντανή. Και κάθε φορά που η καθημερινότητα προσπαθεί να με ρουφήξει, σκέφτομαι τον φίλο μου και ξαναπαίρνω δράση. Γιατί η πραγματική μας φύση είναι αυτή που θα μας οδηγήσει σε συναρπαστικά και όμορφα μονοπάτια.
Καλή συνάντηση αγαπημένε μου Α.
C u on top!
Comentários